a praia estaba chea de gaiteiros

e Niestzsche fora pór as tres hamacas

no límite do mar

e foi que nun instante vertéronse palabras

ditos vellos que levaban un século esperando

e todos coa certeza das mentiras

das grandes mentiras

(pois é todo o que sabemos

algúns compases que cantar

unha doce melodía

e as palabras esperando como esperan

os feridos os sangrantes)

e foi que non chegaron ambulancias

senón pombas escuras

as aves que percorren as prazas procurando

as migallas das mesas dos cafés

e dímome daquela o Nietsche visionario

os ollos ocultando con lentes para o sol

redime as túas verdades

igual que se levases

un feixe de pecados

e a praia estaba chea de cabalos

e Nietzsche foi pousar a súa mirada

no límite do mar

calou daquela Nietzsche o seu misterio

e puxo nos caldeiros a ferver

un pouco de tristeza

e deu en enxergar aquilo fumegando

entón Elektra viume a tocar o clarinete

e díxome Manuel podías procurar

o acougo da quietude e a parada

mais eu que tiña o corpo co licor

que o incerto Nietzsche me fixera

beber na súa compaña

repúxenme do vento da chuvia da presenza

do brillo que deixaba o seu cabelo prateado

do estraño magnetismo

e díxenlle non é

moi lícito calar

non son estes os tempos do silencio dos poetas

e quixo que a gardase entre os meus brazos

o mesmo que unha pomba

e díxenlle eu Elektra miña vida

non son xa partidario

do amor esa falacia

e foi virando lenta no seu baile

seguindo a ladaíña que tocaba

e mesmo houbo un instante en que pensei

que iría dar ao mar

mais Nietzsche estivo atento e recolleuna

xentil pasoulle un brazo polo van

Elektra vendo aquilo puxérase a chorar

e as bágoas lle caían sobre as teclas do piano

facendo estraña música

e o pranto foi virando nun canto estarrecente

a morte en nacemento

as tebras nunha luz

e viu como fuxían do cárcere dos dentes

as sombras dunha idade

o parto dunha época feliz

e soubo que era triste estar calado

e púxose a cantar

e Elektra tan eléctrica fixérase unha lámpada

un sol que esparexía melódica de luz

e foron os seus anos regresando

e puido contemplala

na flor da mocidade

Elektra espreguizándose no leito pola alba

Elektra adormecida no leito xunto a el

seguiu eses camiños buscando unha lanterna

algún deses trebellos que deitan unha luz

e furtan por un tempo a escuridade

e soubo que eran épocas de sombra

o campo estaba inzado de xente a camiñar

cos brazos alongados apalpando

e daban entre todos a impresión

de seren cegos loucos

dementes que perderan o don da claridade

os rostros que esqueceran os seus ollos

e puido comprender que se chamaban con nomes de misterio

palabras nunca antes pronunciadas

vocábulos que os ventos roubaran nalgún pozo

e frases como enigmas

entón saíu o sol e todo foi igual

ninguén podía velo

e ían camiñando cara ao río

caían polas beiras dos regatos

morrían afogados

e el púxose a berrar

e viñan cara a el

quen sabe o que entenderan

e víanse nas linguas labirintos

e tiñan entre os dentes o solpor

da torre penduraba o corpo dun suicida

el daba por entón un libro por un beixo

e tiña os labios cheos de silencio

custáballe falar

o corpo comezaba a súa deriva no límite das noites

e todo canto vía ficaba rexistrado

na cova dos misterios da conciencia

non era máis que un barco

seguindo a singradura

das torres polo fondo do fondo do horizonte

e tiña as velas rotas

o vento a perseguir

os lombos debruzados dalgún remoto outeiro

os cumios consumidos dun penedo

igual que se a paixón buscase un templo antigo

o centro en que erixir de novo o seu altar

andaba algunhas tardes polos campos

cortaba para si ducias de flores

e daba o que pedisen aos pobres esmolantes

e lía moitos libros sobre Grecia

e foi por esa altura que os campos se perderon

ninguén daba con eles

e todo eran cidades e lugares

con casas con alpendres con tabernas

con vellas catedrais

e foron os seus ollos perseguindo

os restos dese soño

a porta das igrexas da paixón

e só puido mirar materias consumidas

un cravo enferruxado

e foron logo as dársenas enchéndose de barcos

e o porto foi inzado de vapores

e todo tiña auga salgada derramando

os ferros bronces cobres a tristeza

e soubo que morría aquela tarde

que nada máis cabía que esperase

xa núa e desolada a forma corporal

que foi o seu transporte na existencia

e o certo é que viviu despois daquelas horas

que tivo na fortuna de seguir

igual que o barco errante

despois dunha tormenta

as áncoras izando

as velas despregando

a liña do horizonte e do destino

oh sempre outro destino

e entón ollou a Elektra entre as materias

un corpo prodixioso

a forma do ideal

e viu que tiña boca e que bicaba

o mesmo que unha serpe

e díxolle camiña

de xeito que a túa sombra non te siga

o sol a dar quentura nas túas costas

non luces por adiante

nin sombras laterais

que vexa todo o mundo que segues un misterio

el tiña aquelas tardes un barco que levar

sen rumbo polo fondo da mariña

e algunhas illas breves máis ben como penedos

dispostas no horizonte como guías

fuxiran as semanas máis grises dun inverno

chegaran os primeiros renovos ás maceiras

e xa a cegoña erguía a casa polo cimo

disposta a ter asento na terra e na distancia

a torre estaba aínda soñando coas alturas

izando a súa figura de luz contra o solpor

deixando que o seu raio sen fin se esparexese

e as tardes perduraban na espera de tormentas

os corpos debruzados a ollar para a distancia

por ver se ao lonxe viña a nube que vertese

o cólico do mar ese tormento

feliz e sen mesura

entón sentiu a voz ferver polos adentros

non era máis que un signo do rumor

e soubo que esa música medraba

e foi coñecedor da luz que lle fervía

acaso como a aguia que quieta alá no alto

solemne comparece ante a tormenta