alguén chegou dicindo que os tempos fenecían

que a porta estaba aberta e viña algo de sombra

que a noite andaba fóra contemplando

o sulco que deixara aquel solpor

e había moita xente a procurar

un taxi algún transporte baleiro iluminado

un tempo ou un espazo que reunise

as dúas condicións

acougo afastamento

e nós ficamos vendo aquela sombra

podíase mirar do alto ou por abaixo

a rentes ou de lonxe

e tiña aquel aspecto prodixioso

do engano e da ilusión

mais era a Negra Sombra esa paisaxe

que fica alén dos montes e da chuvia

e díxome tocando Elektra o seu piano

non perdas nunca a fe

nos músicos errantes

aqueles que padecen

o cólico da euforia

e senten o rumor

da tarde na cabeza

e Nietzsche desde lonxe bebía o seu licor

e tiña o grave aspecto do que espera

a voz de Dionisos

paraba naquel tempo nun cuarto de alta sombra

con vistas ao solpor

a música fervía polas ondas

e viñan varias brisas embriagadas

e todo estaba inerme e derrubado

prendido nunha cruz do tempo que se ía

e vina entre os espolios do naufraxio

Elektra miña vida!

non tiña o ton dourado do triste acordeón

nin era tan escura como a noite

levaba algo de luz

e todo ao seu redor cabalos parecían

turrando das carrozas invisibles

e andaba xunto a ela o tétrico albacea

o morno secretario

aquel a quen deixara fervendo as augas negras da moral

ei Nietzsche vello amigo!

e púxose a asubiar ollando para as illas

e só no cuarto escuro de noite redixía

epístolas de cinza e músicas de luz

un día dei en celebrar o voo da mocidade

e foron devalando as músicas dos anos

as follas que os salgueiros deitaran na corrente

os beixos que escorreran pola pel

e todo foi veloz como unha anguía

correndo río abaixo

e logo naquel cumio o século virou

e foron decinando os substantivos

e foron esvarando os verbos todos

e a mesa ficou limpa

e todo polo chan

ninguén daba resposta

e fun rompendo ánforas e enigmas

e fun prantando pedras no xardín

e vin como chegaban as brancas raparigas

e as pálidas hortensias se estragaban

un ano houbo un incendio e outro diluviou

e vin pasar outonos como caixas

e barcos carretando a cinza e o silencio

e lustros que caeran da música vertendo

un círculo de prata

e vin no corpo vello arder unha figura

e os fumes do holocausto que prenderan

nos templos nas cabanas nas tabernas

nacións de mansos bois e túzaros traidores

cheguei daquela a un porto no leste do verán

na terra onde florecen as figueiras

e fun buscar a illa dos naufraxios

Elektra non paraba de bicarme

e Nietzsche andaba incerto

perdido na súa sombra

e dei co pozo antigo

aquel o dos oráculos

e souben dos camiños que esparexen no destino cos seus dados

e quixen camiñar

mais era xa moi tarde

a noite estaba impresa na luz do firmamento

erguera no misterio da alba engalanada

un voo de cisne branco

a xeito de bandeira ou de consigna por todos os fracasos

un cisne que era cántico e misterio

un cisne que era música da dor

e puxen sobre a torre outra bandeira

e ollei para a distancia e para o ocaso

e Elektra non paraba de bicarme

e Nietzsche camiñaba pola sombra

e foron logo os días do corpo derrubado

e Nietzsche viña triste a consolarme

gaiteiro do solpor

e foi por eses meses que Elektra pareceu

eléctrica e azul febril computadora

e foi que Nietzsche díxolle Elektra que procuras?

non ves que este mortal xa vira cara á noite?

e todo estaba a arder

vertéranse palabras de lume polos montes

e enchíanse os caldeiros de chuvia e de silencio

e Elektra andaba alí

ditando os seus fragmentos presocráticos

pois tiña esa vontade de ser forever young

de ser unha pelíicula xa vista

e díxenlle eu chorando cantando unha nostalxia

que as rodas que anden vivas

a dar voltas enormes

no fondo dos planetas

conxuguen o teu verbo

e teñas neses círculos elipses espirais

a liña que ha de ser a singradura

e sulco do teu canto

e foron logo os días azuis da curación

e Nietzsche bendicía o meu calvario