Vídeo de Clara Porta, resumo do recital do ciclo Poetas Di(n)versos celebrado na Ágora da Coruña coa presentación de Yolanda Castaño e a participación de Claudio Pozzani e un servidor o 22 de abril de 2013.
Mes: Xuño 2013
OH HIBERNIA, VIDRO ROTO
Conságrame de novo esta ferida
E verte na súa chaga escuro viño
Oh Hibernia, vidro roto,
Un nome baixo o voo da enredadeira.
Igual que os mariñeiros que, errantes na soidade,
Percorren no silencio a branca néboa,
E gardan no seu peto as herbas do lugar
E o cólico do inverno
Así tamén aqueles que andan a fender
Cos ollos o diamante das sireas,
Oh espiña de país, cidade torturada.
Trae contigo as chaves vellas de cobre,
O espléndido almacén enferruxado
Onde gardas os séculos
E os libros balorentos das idades.
Reúne ao pé das torres o teu pobo,
A luz dos máis capaces con pel de sombra
E verte enriba deles unha rede
De flores e de espadas
Acaso cando chegue o novo inverno.
Fermenta nos seus cálices o voo
Do tempo sobre as cousas
E dálles a beber melancolía.
Despois regresa ao templo e comparece
Nas hortas falecidas dos feridos
E funda unha república de soños,
Oh Hibernia, vidro roto,
Un nome baixo o voo da enredadeira.
ENCONTRO
O certo é que tremeu a noite pavorosa
E só nas terras altas da follaxe con neve
A luz dos ríos tiña
A tintura do sangue,
Desfeita a travesía
Da paz polos ruídos,
Radiante un sol antigo de presenza terrestre,
Un sol condecorado de naufraxios.
As augas do diamante
E as árbores de espiñas
Falaban cos piñeiros a súa verde linguaxe,
Xa lonxe o desvarío da cidade enlouquecida.
E había algún eclipse nos papeis que me entregabas
Eclipses como elipses de luz, e escuridade,
Que alí morabas ti, montaña antiga,
A torre dos profetas do porvir erguida sobre a area,
Un lóstrego da estirpe moendo as túas raíces.
E vin daquela enxamios de cores apagadas,
A lúa que durmía sobre as flores
E tiña un lume azul para a tristeza.
SOBRE O MAR DO ESQUECEMENTO
dos corpos que relatan un látigo de pan,
cancións que inda regresan do fondo da linguaxe,
raptadas polo voo da melodía,
e levan o furtivo loureiro no cabelo
e un pano para abrir na flor da estacións,
cando a vida xa cansou
da andar por eses vales soñando debuxar
o canto das sireas…
dos corpos, digo, deses que se achegan
e van fechando portas cara ao fondo
a xeito de bandeiras, de erguidos estandartes,
o mesmo que un espello que olla noutro espello a imaxe de si mesmo,
ningún que debuxase
con lámpadas e vidros
exacto este pracer da vida culminada,
roendo coas súas moas a corda que ata os días,
furando cos seus dentes o queixo da existencia
oh corpos que eu amei nun soño de loucura
nun voo de inútil sombra,
mazás como memoria,
laranxas sobre o mar do esquecemento
Nada
que foron esvarando os verbos todos
remotos no seu fondo de lama e desmemoria
ás veces apousados no alto dun arame
que foron os seus anos regresando
vertendo dun novelo de líquidos e sombra
un deus que tiña un ollo enorme de imposible,
fatiga que se acende no sangue para a morte
e aquel que esparexía os flocos constelados da cicuta soprando sobre a man
a ver xirar un barco no fondo da distancia,
fantasmas desolados que a noite arrebatou
das augas contra a pedra, do vento contra as flores,
redomas a filtrar a luz doutro xaneiro
por ver se ao lonxe viña a nube que vertese
o mar do esquecemento,
escuro e xa disposto de novo para o século,
calou e dixo: nada,
non hai máis que dicir
Brinde
O viño é un sentimento. Non existe como tal.
Pode ser que te confundas cando escoitas o clamor
Do seu líquido caendo sobre pozos de vidro
Ou que gardes o arrecendo como un resto de materia.
Mais o certo é que está feito para un día esvaecerse
Como as nubes e o silencio, como as tardes ou o voo
Dunhas aves na distancia.
Bebe, pois, dese misterio. No seu corpo está o percurso
Que atravesa cada cousa, os enigmas do dicir,
A escura cifra que conduce o devalar,
O motor que xira a roda dos imperios do tempo.
Soliloquio do pasaxeiro
Non é fácil percorrer os camiños que levaron
o teu corpo até o país do silencio e da loucura
sen obter antes indulto, a desculpa, a absolución
polos danos infrinxidos, polo estrago irreparable.
Mais non sei que fixen mal, en que curva do camiño
enganei o rumbo exacto, foi menor o meu esmero.
Pode ser que algún dos brillos que fulxían no ouropel
me cegase ou me privase do sentido da visión,
que ficase fascinado, deslumbrado coas estrelas
que amañecen na palabra, sen aviso nin anuncio.
Mais foi todo tan veloz, tan de presa, tan axiña;
foron tantas as escollas, houbo tanto neboeiro,
que chegar até esta marxe do Leteo ten o honor
dos atletas esgotados, dos exhaustos corredores.
Pode ser que a nave estea xa agardando o embarcamento.
Nela irei sumido en sombra, no devalo do serán,
sen obter xamais perdón, nin desculpa ou indulxencia.
Da triste infantería (1979)
No tempo en que eu servía no exército español
(un pésimo soldado) baixaba algunhas tardes
a ver morrer a luz no mar de Tarragona.
O mundo era daquela un óxido, unha chaga,
o espasmo do final da ditadura.
Os sábados de inverno,
aqueles que doían,
rapados como ovellas,
vestidos de paisano,
sentábamos no fondo dos garitos
oíndomos a Llach
ou léndomos a Espriu,
felices de sentir algunhas horas
a vida como un sopro delicado.
E mesmo algunhas noites podíamos falar
dos rumbos que emprenderan
a Historia, a Poesía.
Mais todo remataba en pouco tempo.
Feridos na soidade das pensións,
nos cuartos máis baratos, entre xentes
de erráticos camiños, perdimos anos longos,
os meses que viraron a década nun tempo diferente.
E logo xa era tarde.
O século vencía.
O século fendera como un vidro.
Seeds of time
El gardaba polo fondo dos abrigos unha chave,
unha lámpada encontrada no interior dos barcos tristes,
neses portos que abril deixa entre manchas de gasóleo e pelicas de laranxa,
e pedía polas portas unha caixa
algo triste e clausurado que puidese ser aberto
algo vello con misterio, con enigmas a romper,
unha cifra que acollese o artefacto de ferro.
Dera en ser un esmolante das palabras e os sentidos
nunha loita corporal contra a historia e a beleza.
De cando en vez baixaba por ver a luz do mar
e sentía nesa chave contra a punta dos seus dedos
dando corda aos seus reloxos
como as rodas máis dentadas a virar
lle restaban novos círculos ao tempo.
Mais a chave estaba alí, instrumento que seguía
polo fondo dos abrigos.
E unha tarde de naufraxios escoitou dentro de si
unha voz que lle dicía:
“Oh Hibernia derramada, país do vento triste,
no canto da silente Sepharad,
se fores quen de ollar por dentro
as sementes das idades
e dar nova noticia de que gran ha prosperar
e cal outro ha de perderse,
dáme conta do teu voo
e entón eu tirarei a chave contra o tempo
no mar de tinta escura,
no fondo das súas ondas incesantes”.
If you can look into the seeds of time
and say which grain will grow and wich will not
speak then to me…
William Shakespeare
O Ximnasio de Academo 