Dixéchesme que o mundo era proverbial.

Que ninguén asoma nunca.

Só corpos e linguaxes.

Sepulcros para honrar os corpos dos vencidos,

Cancións que se vertebran como enigmas,

As néboas a abrazar un barco branco

E sombras e contornos e fantasmas.

Somos seres expulsados, engadías.

Trocamos unha patria por un mar de exilio.

O mundo foi a nosa escolla.

Porque os covardes gorentan o sabor

Da morte varias veces.

Só os valentes

Coñécena de vez.

“Cowards die many times before their deaths; the valiant never taste of death but once”.

William Shakespeare

Unha tradución moi libre do poema de Micaela Chirif “a veces me llama por teléfono / un amigo muerto desde hace años”

Aínda ás veces chama por teléfono

Un amigo que morreu hai uns anos.

A conversa é moi normal:

Eu cóntolle as lerias desta parte,

Os relatos que circulan e se cruzan

Na ribeira en que estamos a vivir,

El conta as laretadas da outra beira,

Como se andásemos a latricar,

O Miño polo medio,

Unha tarde de verán xunto ao río.

Logo eu fico a ollar o día empardecer xunto á xanela,

Co meu lápis anotando algunha cousa,

El afaga as súas guedellas con preguiza,

Acaso a devecer por un corte de cabelo.

E así,

Esparexendo pareceres,

Con ese ton discursivo dos que non poden encontrarse,

Devala mesmo a tarde enteira.

É no momento de partir,

Que sempre chega,

Cando asalta o noso ánimo a tristeza.

E botamos a chorar.

Iso si,

Por galanura,

Cada un ao seu xeito.