AMÉNDOAS dáme figos e queixos ovelleiros
Retábulos roubados románicas ermidas
E tinto moito tinto do Douro da Borgoña
Itálicos xeados con néboas chocolate
Mazás esparexidas no chan da habitación
Tamén caviar pagado con dólares en Rusia
E tardes moitas tardes de outono de verán
Tamén de primavera ou mesmo polo inverno
E déixame que faga mil fotos mil retratos
Das árbores da cara do corpo das estatuas
E lévame por bosques por vilas por cidades
A cámara roubando do tempo a exhalación
A cámara cortando o fío da tristeza

Agora que, afundidos os barcos da gloriosa,
Heroica frota armada da miña mocidade,
Os náufragos recollo en praia solitaria
E chagas e feridas e osos quebrantados,
Con sabia dilixencia, xa curo e considero,
Celebro que cos anos, cos meses e coa mingua
Daquela urxencia nova, regresen ao meu tempo
Virtudes que coidaba alleas, derrubadas,
E aprenda das batallas perdidas, dos naufraxios,
E lámpadas acenda por riba de tratados,
Deixando atrás os mapas, os náuticos escritos,
As cartas mariñeiras.

Se as illas son aínda o triunfo navegante
Daqueles que abandonan o mar continental
E mesmo, perturbados por cofres e tesouros,
As praias con palmeiras e exóticas mazás
Erixen con orgullo de nautas e turistas,
Agora no silencio da noite, recollido
En ermo agreste, canto a épica canción
Das íntimas vivencias, da interna travesía.

Escóiteme, madame: mañá comeza o outono.

Neste triste balneario só quedamos
Os dous e unha noxenta
Fragancia de menciñas.
Os músicos partiron. Tamén aquelas damas
Tristísimas, doentes.
O mundo son dous mobles e os seus ollos
Cromados polas augas minerais.
Ninguén ha de anunciar a hora do solpor.

En horas como esta un pode contemplar
Honesta, honradamente, a opción do suicidio.
A vida é como un baile que empeza e se abandona
Se a orquestra se detén, se o ritmo é fatigoso.
Mais, vós, madame, ¿quen sodes?, oh filla dalgún xastre,
Oh neta dalgún crime.

Daría a miña vida, se non me pertencese,
Por tantas cousas gratas, que excuso enumeralas:
A noite de verán bañada en plenilunio…
París, ou mellor Londres; sen dúbida Venecia…
O mar que se espreguiza como unha prostituta
No límite da praia, a música e os ríos…

Mais nunca eu a daría, por vós, madame. Xamáis.
Que triste que estaría ollando o meu cadáver,
O inútil dese aceno, final e innecesario.

Vistámonos, entón, con prendas elegantes.
Baixemos ao xardín, brindemos pola tarde.
Que o século se perda, que morra esta centuria.

Aténdame, madame: mañá comeza o outono.
No peito xa lle medra o signo dunha flor.

Ninguén debe sulcar en naos de negro leme
Os mares desta hora poderosa
Senón é para encher as redes coa derrota
E o barco ao fin varar en praia solitaria.

Así fagan aqueles que temen da fortuna
O pulo do seu brazo furibundo.

Ousados e valentes, curiosos, destemidos,
Sométanse ao designio dos ventos, icen velas,
Coñezan a ventura e a aventura.

Heroico o que regrese ben pode comparar
O curso dos seus días, o rumbo dos seus anos,
Con outras singraduras, sublimes e lendarias,
De Ulises ata Orfeu, de Aldrich a Colombo.

A morte finalmente inxusta igualará
a estes cos primeiros
e todos xacerán conxuntos baixo terra
sen outro galardón que un fío de palabras
que chaman gloria ou lenda,
ou simple, simple historia.

Así que non procures valerte dese dado
Que deita en taboleiro ignoto un neno antigo
Que, entre outros, atende ao nome de Azar.
Conserva as sete vidas se tes algo de gato
E non emprestes unha nin poñas en perigo
O corpo ou a conciencia. Axiña saberás
O insólito que é seguir vivo despois
Das ondas e as illas e os portos e as praias.

na memoria de Ángel Torrado, Pipo, compañeiro e amigo, ata a victoria sempre, camarada

Aniña agora en min un corvo solitario,
Alguén con alas negras e vento no mirar
E dime que regresa da incerta travesía
Dos mares afundidos na néboa do quebranto.

Non é máis ca unha efixie do inverno e o seu voo
O signo que se forma na exacta conxunción
Das tardes e da chuvia, do frío e do silencio.

Mais leva no peteiro un ramo de amarelas
Acacias arrincadas ás árbores da sombra,
Un xelo que derrete e pìnga melodías
De fúnebres baixos e agudos metais.

Se agora acendo vello a última fogueira
E engado paos, farrapos, antigos manuscritos
Non é porque procure quentar a fría casa,
O cuarto no que ensoño a vida sen mirala
Senón porque a humidade do mundo se achegou
A el para beixalo, absorta sentinela
Das tardes e crepúsculos do xélido xaneiro.

Fenece, pois, oh Inverno, ah córvida estación,
Non deixes de pasar,
Que sexa máis lixeiro o carro no que portas
Antárticos coitelos,
Cadáveres, vestixios do espolio da brancura,
E dános outras cores, cromáticos indicios
De estar a renacer. Que sexa curta a espera.

Algunha que outra vez, ao ollar o rostro espido
Na lámina do espello, contemplo os negros trazos
Que o tempo vai deixando, perennes cicatrices,
E sei que non son eu, por sorte, por fortuna,
Senón o vello vidro comesto de humidade
Que un día hei de mudar, chamar ao cristaleiro,
Dicirlle por favor, repáreme esta lúa,
Quixera ver de novo, na altiva plenitude
Da súa madurez, a esguía fermosura
Do corpo que xa hai máis de catro longas décadas
Cabalga este delirio de lírica, de drama.

Mais nunca dou chamado, esquézome de abrir
A guía de teléfonos, marcar o exacto número.
E sempre, pola contra, prefiro que o aparello
Me ligue coa túa voz, distante, posuída
Por un leve tremor de música, de dúbida,
Oír que non me queres, que tes un novo amante,
Que xa non é posible, que evite repetir.

E entón fico pensando se non será este espello
Quen mostre a realidade, se non serán os ollos
Que agora están a ver os trazos da outonía,
As liñas do percurso dos meses como un voo
Por riba deste mapa da miña biografía,
Aqueles que en silencio constrúen a mentira,
A fábrica do engano.

É grato camiñar á beira destes túmulos,
Erguidos tempo atrás, no cumio do esplendor
Da vella burguesía, ollando o imaxinario
Febril, atormentado, da morte e os seus ritos.

A clase posuidora de todo privilexio
Rendíase ante o evento final e decisivo
E só daba erixido, a modo de pregaria,
Ensoños funerarios, praceres de elexía
Solemnes e inda mórbidos, pomposos, lapidarios.

Exequias, velatorios e misas e honras fúnebres
Non daban consumido a chama do infortunio
E así era preciso que fose a pedra dura,
Á sombra dunhas árbores esguías, solitarias,
Quen ordes espallase, chamando a formación
Querubes, serafíns, arcanxos e inda anxiños.

Algúns destes xacigos, acaso posuidores
Dos restos consumidos de incrédulos e ateos,
Amóstrannos escenas paganas, mitolóxicas,
E nelas hai un eco, sutil, case impreciso,
Do artista incomprendido que bate no granito
Metálico cincel e deixa aquí e alá
Sinais de estar soñando as artes diferentes

E un Deus que xace morto, caído como outrora
Luzbel cando, deposto, perdeuse nas entrañas
Da terra e foi morar
No reino do crepúsculo e as tebras.

Xa todos os teus froitos murcharon coa outonía,
A lúa das mazás, o ouro das ameixas,
O nítido brillo das uvas no mes de setembro.

A idade foi furtando, ladroa a tempo enteiro,
A escasa transparencia, a pouca claridade,
Dos anos que viviches. E agora te contemplas,
Do cumio do teu século, baleiros os teus sacos,
En branco os teus cadernos, sen nada que finxir,
Ah farsante e falaz, mentirán, argalleiro.

Mais antes de chegares á praia da illa erma
Solícito corriches a brindes, a convites,
Entraches nos salóns, subiches aos palacios,
Soubeches do conflicto da esencia e da aparencia,
Da doxa e da aletheia.

Mais pouco dura a fama, e menos o renome.
Aplausos e aureolas, honores e prestixios,
Moi logo han sufocar o lume das túas brasas,
E a pira será cinza, borralla aquelas lapas.

Só agora tes, por fin, nupcial, a túa verdade:
A morte que iguala do morrer na sorte
Aos altos reis cos baixos labradores.