Oh signos de ouro fráxil que verten sobre as tebras

Copistas miserables, calígrafos de néboa

Que mentan dos outonos botánicas materias

E cifran o meu voo en números e letras,

Eu nada teño a ver con tales existencias,

Por mais que me acubille debaixo desas tétricas

Imaxes do abandono e fotos balorentas

Que amostran do meu corpo efixies xa decrépitas

A historia vaise urdindo en ríos sobre a terra

Que baixan das cidades envoltos en secreta

E lenta mansedume, por iso me desvelan

Os símbolos que descen, a luz da decadencia.

Mais nada me vincula a min con esas vellas

Estéticas caducas, estúpidas miserias.

Que nunca ollei as lúas, a luz das súas esferas

Querendo achar a esencia histórica da era.

Agora que entre os brillos do cálido verán

Comezan a soprar lixeiras brisas

E os versos malgastados na infame economía

Do cálculo e do ritmo da linguaxe

Sinalan a tristeza, acaso unha ferida,

Celeste cicatriz no corpo de Narciso,

O ser encantador, belísimo, perfecto

Que vive por adentro

E, en loita permanente, prodígase con Baco,

O bébedo e errante pescador

De lixos e de latas de sardiñas,

Os dous sempre a baterse nos ríos da conciencia,

Nos ríos que están cheos de cabalos

E nenos que degustan cereixas con preguiza…

Agora, digo, pois, que me percibo

Acaso amargurado, taciturno,

En lúgubre morada establecendo

En crónicas e anais a heroica mocidade,

Consigno que non foi tan épico o camiño,

Que non morreron tantos soldados nas batallas

Nin fortes baluartes valente conquistei;

Que as armas dos varóns, oh, sepultadas,

Por libros de poemas, misivas amorosas,

Arderon baixo as lavas dos cánticos de outubro.

Así que este poema celebre só a miseria

Dos días que me foron concedidos,

(Versículo emprestado, sen renda nin contrato,

Por certo bardo cego, escuro e arxentino)

E sexa como lámpada naval

Que furga no interior das augas máis nocturnas.

A lámpada que as naves afunden para ollar

Os corpos transparentes das medusas.

Dime ti, oh Poética,
que me ocupas como un don desde hai máis de vinte anos
e pervives allea ao tempo e aos seus vidros
abríndome horizontes afastados como néboas marítimas
sen teres nome nin divisa,
quen entre os que tanxe o laúde melancólico do verso
como se fose unha harpa triste (ou xubiloso oboe)
ousaría sinalar para as idades
os segredos do teu lúdico actuar?

Está no grito da Sibila
que Natureza non di nin oculta nada.

Simplemente significa.

De todas as materias que poden ser tratadas
No espacio libertario dos versos dun poema
Ningunha máis falaz, máis próxima á mentira
Que aquela que se abre camiño entre as palabras
Falando de si mesmas.

Procuras, intencións e buscas e demandas
Carecen por completo de importancia
Pois nada é nunca certo se baixa entre a maraña
De signos da linguaxe.

Así que non debera poeta que se precie
Falar das bagatelas, minucias, pormenores,
Que forman o torrente oblicuo da súa escrita
Pois nada nos importa, embuste sobre engano
E fraude ou impostura, se o cántico foi feito
Seguindo a traxectoria da vida ou dos ornatos,
Do instinto ou da cultura.

Falar sobre si mesma é sempre unha maneira
Estúpida de obviar aquilo que debera
De certo concentrarnos: que nada hai máis alá
Dos signos e dos símbolos, da rede que, tupida,
Oculta os espectrais baleiros da existencia,
O nada revestido con traxes e atavíos,
Con roupas e disfraces, espíndose na sombra
De xeito que lle ignoren
As carnes transparentes do corpo de medusa.

Xa todos os teus froitos murcharon coa outonía,
A lúa das mazás, o ouro das ameixas,
O nítido brillo das uvas no mes de setembro.
A idade foi furtando, ladroa a tempo enteiro,
A escasa transparencia, a pouca claridade,
Dos anos que viviches. E agora te contemplas,
Do cumio do teu século, baleiros os teus sacos,
En branco os teus cadernos, sen nada que finxir,
Ah farsante e falaz, mentirán, argalleiro.

Mais antes de chegares á praia da illa erma
Solícito corriches a brindes, a convites,
Entraches nos salóns, subiches aos palacios,
Soubeches do conflicto da esencia e da aparencia,
Da doxa e da aletheia.

Mais pouco dura a fama, e menos o renome.
Aplausos e aureolas, honores e prestixios,
Moi logo han sufocar o lume das túas brasas,
E a pira será cinza, borralla aquelas lapas.

Só agora tes, por fin, nupcial, a túa verdade:
A morte que iguala do morrer na sorte
Aos altos reis cos baixos labradores.

Agora están fechadas no cárcere dun soño
E mal poden abrir as bocas para o canto,
Mais son estas materias de brillos amatados,
De opaca transparencia, de ínfimo valor,
Aquelas que perduran no río da pregaria
E acenden luminosos, insólitos acordes,
Artífices do voo na fábula do outono.

Non teñen outro nome que Tempo, Chuvia, Casa,
Navío, Libro, Música, Silencio, Inverno, Voz,
Acaso aquelas outras palabras debuxadas
Nalgunha das paredes dos tristes calexóns
Que existen na memoria, na lúa da distancia.
Mais, sendo como son, incertas, transparentes,
Posúen sen embargo a dádiva febril
Da música dos signos,

Palabras que eu repito, oh símbolos e ríos
Que nunca deixarei de ollar e de perder.

Non sei se se percibe que o metro de escribir
Que ten o evanxelista só mide en heptasílabos
Que logo se reúnen en modo alexandrino
E, só de cando en cando, por medo a se tornaren
Monótonos e umbríos, adxúntanse tamén
A algún hendecasílabo.

Así que a profecía, o dogma e a doutrina
Non baixa ata os humanos de xeito baladí,
Somero, insustancial, senón coa percusión
Da tónica e a átona a ser condicionante
Do lírico extravío.

Aqueles inclinados a creren as materias
Tratadas con retórica sombría
Sen dúbida acharán ridículo este feito
E mesmo quererán topar algún matiz
Nos fíos que entretecen o discurso

E nada hai máis alá dun rápido tantán
Que imprime lenta danza na conciencia.

A danza mortuoria do tantán,
Sinal de que por tras do abismo da linguaxe
Só mora a mesma morte.