Conta a lenda que unha tarde,
disposta polo lenzo do inverno contra o ocaso,
Ela ollouse ante os espellos quebrados de Hibernia,
despois reconstruídos nun soño de devacle,
e tomou entre as figueiras do froito madurado,
licor de malta, suave, fuxindo para o sur,
exércitos de soños con baixas e feridas,
enteiros batallóns con mortos e medallas.

E díxolle: "chorei, non deixes de lembralo",
á espera de que un vento de novo o transportase.

El viña por entón dos corpos arruinados,
da cor de terra e sol que teñen os palacios,
e mal daba entendido as cordas dunha harpa.

Saber nin ben sabía das formas que atesoura
Beleza cando amasa un corpo de muller
mais soubo que era amable o deus que a esparexía,
feliz como a poeira que arrinca o vento en maio
das terras consumidas e xa secas.

E tivo que apousar a fronte nos espellos
de tanta que era a luz.

o tempo tiña ás veces a cor dunha mazá

dourada e con vermellos transeúntes

caía entre os teus dedos o pó de vellas cinzas

borralla dalgún libro que prendera

sabéndose admirado

escuros refugallos de lúas entrevistas nas febres do misterio

nos pánicos do enigma

e viña un vento morno de chuvias aínda lonxe

deitando sobre o chan moitas laranxas

Galicia despedia nos lindes daquel século

un soño enferruxado sobre as pedras

e andaban polos mares varias ondas

querendo ser labercas procurando

solitario refuxio nas montañas

e foi naquel entón que te mirei

e souben dar contigo

e fun saber quen eras

o día en que pousaches a voz sobre os arames,

e foi para dicirme que o inverno viña frío,

sentín que se vingaban de min os teus silencios,

navíos que afundiran no límite do mar

levando un mastro antigo de corpo de salgueiro

a tarde en que deitaches a man sobre o cristal

e había algunha dársena con lumes de crepúsculo

a noite en que se abriu de novo aquela chaga

un cántico unha lousa un feixe de calor

percorres hoxe os mapas que levo sobre o lombo

e dás con illas grises con praias e mazás

e chegas até o fondo de océanos de cinza

enormes soidades que cangan sobre ti

regresos do deserto con lúas a brillar

prendidas no cabelo e na mirada

non sabes onde estás

non vas polo camiño

sabías que este leito non admite

os cólicos do mundo

a orquestra tocaba filarmónica o domingo
marijke fermosísima levaba un cometa
roubaba horas aos libros patinaba no estanque
tróndea desordenada do corpo
paxaro indeclinábel da meixela
luz epistolar do seu pescozo
a carta navegábel dos ollos
paráfrase de lume
marijke
a beldade da artemisa na sombra da tilleira
un boi de cornos floreados no carozo do tempo

de Ferida acústica de río, 1982

infindas largacías chairas nas súas mans
e unha queixa que vostede pon
en saloucos graves amo os seus cabelos
e a fraxilidade que vostede deixa
esvaída en cada xesto seu
peneirando a súa longura
e sospiros sospiramos
ah!
vostede beixa
deixando o bico baixo madame d’automne
vostede ama con diapasón e corda prima
-blusa de popelín pano de lisboa-
vostede impón respeto de marmelo
eclipse de uva mundo sen viño augaself
vostede fala con coral en allegretto
cheirume de anís uña esmaltada
ou ese sospiro seu tan de boca
tan de tren e matrimonio tan
imposíbel de esquecer sen sospiros
oooooooh!
vostede perdeu un caravel

de Ferida acústica de río, 1982

O corpo está varado, deitado sobre a area,
Sumido no seu voo de garza derrubada,
E asiste aos esplendores do sol no mes de Agosto.

Non é máis que un volume de músculos cromados,
Terrestre anatomía que forma no desexo
Vehemencias e delirios, cegueiras, entusiasmos,
E soña con abrir no brío da paixón
Provincias de arrebato, comarcas de viveza,
Agora que o sopor da tarde se desprega
E o mar pronuncia ecos cobardes, sosegados.

Cheguei a este país, viaxeiro desertor
De longos extravíos, de infindas perdicións,
Querendo achar o eclipse, a ausencia, algún retiro,
Que dese á miña carne un tempo de sosego,
Seguindo a suxerencia, o aviso, a admonición
De vellos confesores, de unxidos moralistas.

Mais sinto que esa teima é inútil, incapaz
De darlle á miña alma aquela alta quietude
Do ocio e do silencio, da flema e do repouso.
E síntome culpable, humano, pecador,
Ollando as lentas liñas que en curvas se prolongan
E ascenden polas costas borradas de cabelo
En chamas que xa prenden, no límite dos peitos,
A sombra delincuente da miña tentación.

Son tantas as belezas que o corpo xera en min,
E tantos os praceres que amencen inspirados,
Que sinto que a doutrina errou ou foi virada:
Non pode ser posible que o deus dese ditado
Urdise este castigo, tramase esta vinganza,
Ou fose tan alleo a tanta exaltación.

Terei que regresar de novo ao seminario
E dar conta locuaz do erro e da caída,
Do lapso e da infracción,

Mais sei que estaba escrito que isto acontecese
Máis tarde ou máis agora,
Ou antes ou despois.