das táboas que pintei alá polas holandas
hai moitas moitas chuvias
regresa algunha vez nun sopro ou nun tremor
a luz daqueles rostros á beira da xanela
tecendo a flor do ocaso nun soño aristocrático
eu era só o pintor nun mundo no que había
cancións como laranxas e túnicas caídas
e lentas augas murchas paradas no canal
ao pé daquelas casas tan baixas como a sombra
eu era só aquel home que errante retrataba
as damas e as familias da nova burguesía
e as clases que aos poucos medraban co comercio
non tiña o meu oficio máIs mérito que aquel
de ver pasar os días nos rostros que pintaba
e ser quen sinalase nos tránsitos da pel
a flor que murcha abría un voo de inspiración
minúsculo arrebato do aire sobre o peito
o instante en que se paran os tempos e devén
a morte como algo incerto e moi abstracto
das táboas que pintei conservo só a memoria
as longas humidades que os músculos herdaron
dun tempo que era néboas e chuvias e poallas
O Ximnasio de Academo 