Señor,
ti que despido te compraces
nas cereixas, nas granadas,
nas gaivotas e pardelas a chiar polos cons,
se acaso nos meus días non houber
unha noite branca en que ancorar os versos,
que a túa man acostumada ás colleitas de cinza no outono
roube do meu corpo a eternidade.
Daquela decidín perderme nos navíos,
subir a un paquebote e ser puro naufraxio
varar nos arrefices remotos da distancia
sen outra compañía que a noite e a soidade.
Non era só un desexo senón algo que ardía
un xeo que se acendera no solpor
en chíos de gaivota, en ondas que quebraban
e marco do silencio con harpas ou palabras.
Sentíamos o brillo do frío no seu centro,
un límite de lume, un témpano de tempo,
os meses conxelados quecendo no seu niño,
os anos que iniciaban a flor do seu devalo,
os días como hortensias feridas de setembro.
Ninguén podía abrir os ollos sen deixar
a vida na mirada. Pois todo o que se vía
non era máis que tempo, espido e sen linguaxe,
o tempo que perdera os seus vestidos,
o tempo sen máis forma que a pura exhalación.
Por iso fomos cegos, a noite a debuxar
carautas de misterio.
Por iso descubrimos na noite unha mirada,
un ollo eternidade que vía para nós
e, cegos, contemplamos de súpeto o fulgor.
Alí moraba o deus
da tarde, o que esparexe
figueiras polos campos e murcha a madreselva,
o deus que perseguiran con pedras como versos
poetas afogados en absenta,
o deus que daba flor en maio como as plantas,
o deus que puña ouro na luz sobre as areas.
Un deus como unha ollada deitada sobre o tempo,
un deus que tiña un ollo enorme de imposible,
fotógrafo dos aires e as brétemas e os fumes.
E vin alí deitadas as sombras dos poetas,
cabalos a pacer no límite do ollo,
améndoas para as aves que algunha vez chegaban
cargadas con memorias e con libros.
Poetas derrubados na crenza da linguaxe,
poetas que partiran en naves de vapor,
feridos polas flores e as lágrimas da brisa.
Poetas como trigo soñando unha tormenta
de sol tan abrasados que mesmo parecían
desertos ter cruzado en longa camiñata
dormidos sobre o lombo dalgunha nube errante.
E o deus miraba deles a sombra e a mirada,
perdíase a fitar delirios entre lirios,
e nada se escoitaba, silencio aparecía,
as vacas a pacer nos prados e nos campos.
O taxi estaba alí. Viñera sen parar.
Baixaches contra a noite e a chuvia esparexeu
benzóns sobre o teu corpo o mesmo que un hisopo
e houbo varias pingas caendo da túa fronte
ao límite da boca e houbo aqueles beixos
vermellos a mostrar o brillo nos relampos
da luz dos automóbiles.
E logo foi a man premendo no meu brazo,
a man que se coaba no oco entre as costelas
e o cóbado dereito, a man que era unha sombra
moi cómoda a pousar, caendo brazo abaixo,
no óso das cadeiras.
E o taxi xa partira. Solemne a pasaxeira,
aquela que eras ti, buscou coa man dereita
un gorro no interior do peto, a gabardina
gardaba aquelas breves sorpresas para a chuvia.
E aí remata o soño.
Non era máis que un soño.
dos camiños que permitan os teus deuses percorrer
pois ben sabes que hai espazos tan prohibidos como o sol
xamais deixes de explorar o que leva a unha distancia
nin moi lonxe da túa casa nin moi próxima de ti
en que alguén con sabia man foi plantando un pomariño
coas maceiras debuxou avenidas de penumbra
e dispuxo que os inxertos mesturasen cada árbore
coa veciña de maneira que ficasen sendo todas
unha única con moitos anchos troncos e raíces
se as visitas en setembro has poderte compracer
coa dozura dos seus froitos mais se pasas por abril
xa verás a marabilla da súa ilustre floración
o sublime dos seus ramos a estouparen xunto ao voo
dos paxaros fuxidíos
se precisas de curar algunha mágoa unha saudade
non esquezas o prodixio de durmir baixo esa sombra
non existe unha pousada unha clínica un hotel
que che doe tanto alivio nin te faga rexurdir
dese xeito en poucas horas
e has notar a melloría cando as deusas se te acheguen
amostrando a súa beleza
coa soberbia das mazás a asomarlles pola boca
De todos os que un día chegamos para abrir
As portas do futuro no leito da distancia
Son moitos os que foron caendo sen deixar
Sinais do seu periplo nas chagas da existencia.
Chegounos algún eco dos corpos derrubados,
O instante en que, reunidos, choramos esa perda,
Mais logo veu o inverno e a néboa a debuxar
Insomnes precipicios e cólicos e pranto
E algúns daquela fomos en barcos a sentir
A brétema premendo nos pórticos do olvido.
Mais nada foi deitado no mar do esquecemento.
Así como pasaron os anos regresou
A luz da súa presenza, o lóstrego da vida,
E agora entre a penumbra que foi o meu camiño
Celebro o seu misterio, os signos que aínda emiten
O mesmo que se fosen disparos contra o mar,
O mesmo que se entrasen espidos na tristeza.
Benvidos vellos mortos, cadáveres que amei.
En vós existe agora un soño que é real,
Un voo de cinza e terra que arde entre palabras.
Os días que me queden aínda por vivir,
os meses ou os anos que deba de agardar
cargando a doce mole do peso da existencia,
quixera eu derramalos á beira da túa luz,
sentindo o voo melódico da música a zunir
o mesmo que unha abella en prado delicioso.
É luxo que me impoño, exceso innecesario,
acaso un arrebato, un rapto de desexo.
Mais nunca fun alleo de Venus aos caprichos
e sempre fiel seguín o curso dos seus pasos.
Dirán que andei perdido, que errei a miña vida,
que torpe me adentrei en selva pedregosa,
que inxel dilapidei fortuna e existencia.
Mais esas son as regras do xogo da ruleta:
ou gañas e consegues imperios e facendas
ou perdes e arruínas a casa e o negocio.
Arríscome a gastar o resto dos meus anos
seguindo a longa estrada camiño dunha feira,
camiño dunha festa en noites de verbena,
camiño de teatros no inverno máis fecundo.
Arríscome a volver de novo nun cruceiro,
andar de porta en porta pedindo algunha esmola,
seguir desde unha aldea o rumbo cara a outra,
feliz como os moinantes, os pobres, os saudosos.
Non outros os destinos que sempre desexei:
un voo de ave lixeira na tarde polos campos.
As árbores que somos por veces facilitan
O curso dos paxaros celestes do destino
E sonlle gratas fondas, hostais onde acollerse
No rumbo da súa incerta travesía.
Por iso solitarias, gregarias ou espidas,
Sen follas ou ramaxe, as árbores sabemos
Tratar os visitantes, dispor a súa hospedaxe
De xeito que se sintan contentos, satisfeitos,
A casa vexetal, máis alta do que a terra.
As árbores caídas acollen menos aves
E son nobre despoxo de inmundas alimarias.
Así que, derrubada a altiva laranxeira
Que foi a miña vida, agora o campo está
Máis orfo sen a forma rotunda das súas polas,
A herba non ten sombra e xa ninguén accede
Aos froitos saborosos orlados de xiada
Que o vento lle arrincaba algunha noite.
Oh aves que vagades os aires de setembro
Deixádeme sentir por vez xa derradeira
O tacto dese súbito, celeste planear
Deténdose nun intre, o voo sobre a madeira.
Dos soños que ficaron ciscados polo chan,
roídos polos vermes do outono e a tristeza,
hai varios que inda gritan felices de vivir,
despois de longo exilio, despois de agonizar,
e mostran sobre o corpo feridas cicatrices
a xeito de bandeiras, de erguidos estandartes.
Son teimas moi antigas, retábulos de outrora,
dispostos sobre a fronte, no centro da cabeza,
e deben de levar comigo tantos anos
que xa non sei se foron vividos ou soñados,
se un día aconteceron ou teñen, pola contra,
a onírica raíz dos soños verdadeiros.
Ti estás en todos eles levando unha equipaxe
de frautas e paraugas, de músicas escuras,
o mesmo que se foses casar cunha tristeza
e un voo de noites aves viñese procurar
de ti algunha améndoa en coche de cabalos.
E eu vexo como chegas dereita contra min,
dereita contra a foto que puxen sobre a pel
armada de extintores e líquidos e camas.
Non queres que me arda a noite cando miras.
Non queres a mirada, o pálpito do mar,
as rúas baixo a chuvia, o pánico das horas.
O Ximnasio de Academo 