Das torres que se elevan da lámina do outono

Sumidas entre os voos das plácidas lavercas en soños de cristal,

Ningunha máis difusa, máis dada a se esvaír,

Que aquela que pertence aos altos baluartes de min e a súa fronteira.

Imperio que decrece ou reino que esvacía os mapas e os contornos,

De todo canto un día puideron achegar dos límites os grandes

Exércitos, lexións

Que acaso se acendían na loita e na batalla,

Non fica case nada. Eu son a capital

Dun mundo que se perde, o centro dun estado

Que non perdurará. Cidade consumida,

Xa triste, macilenta, sen luces nin orquestras

Que acendan a loucura na noite e a verbena.

Así que nestes tempos de dúbidas e grandes relampos e clarores

A umbría na que fico, a sombra que pertence

Ao íntimo das febres que habito e que padezo,

Oh nunca dará luz, estéril será sempre.

Mudaron os modelos que eu quixen imitar.

Só tebra, escuridade, contemplan os meus ollos.

Se o público procura foguetes, estouridos,

E pólvoras e cargas que estralen, que rebenten;

Se as grandes concorrencias, abertos auditorios

Apostan pola música

Corrente, pola rústica

Maneira de formar as harmonías,

Melómano do interno, daquela exhalación

Que prende os seus furores nos lenzos da distancia,

E acerta a definir só trazos esvaídos

Ou aves intanxibles e brétemas e fumes,

¿A quén, entre os que dormen, debera encamiñar

A cítara e o son de frautas e salterios?

¿Por quén atesourar encontros compracentes

De notas ou de harpexios, de acordes e cristais?

¿Existe alguén aí que escoite, que delire?

Mellor será deitarse a ollar como se afunden

Cabanas e palacios, e torres e tabernas.

Que o insólito bulicio deturpe xa, esnaquice

Os códices e as actas, as cédulas, as lendas.

Oh eu que noutro tempo a Atenas orientei a proa dos meus barcos,

Sen máis afán que o estudio, sen outra perspectiva

Que aquela que abrirían os pórticos gloriosos dos templos columnados,

Agora neste exilio do Atlántico e a terra

Que existe no confín dos mundos coñecidos,

Sen modo de chegar en nave deleitosa

Ás festas que a cidade, oh Nilo, de Alexandro

No estío organizaba despois de que o saber,

Aos poucos que o concurso dos sabios procuramos,

Nos fose derramado en oleos, en esencias,

En augas olorosas.

De todo canto a idade da Ática deixou

En forma de resquicio, ningunha cicatriz

Máis doce que a inscrición de xullo devalando

Con figos, con améndoas, con cítaras e danza.

Por iso, oh nobre Atenas, a aqueles que xuramos,

Pretéritos os tempos, servirte e proseguir

A liña das túas nobres ensinanzas,

Da cruel expatriación librarnos xa deberas

E nunca máis traernos de volta a esta ribeira

Por moito que libérrimos o viño frecuentemos

E a Baco algunha vez rendamos culto e gozo.

Perdóanos, xa chega. Calcula o noso exilio

En moito superior ao prezo estipulado

Por fatuas infraccións, maldades ou fraquezas.

Concédenos a honra de ollar de novo a lúa

Febril na plenitude de espello dos teus mármores.

Agora que entre os fíos dourados da tristeza

xa morre este sinal

das árbores tronzando a liña do horizonte

e son os baluartes da noite unha lanterna

que acende o son aberto

de heroicos bombardinos,

sentido nalgún punto do sangue entre as arterias

que baixan como ríos,

medito sobre min, concentro esta linguaxe

en formas, en materias

que poidan derrubar aquela torre alta,

defensa contra a dor,

que ergueron as linguaxes e os códigos e as cinzas

e baixo ata a abertura dos cráteres da sombra,

dos lagos abisais,

dos mares interiores que dormen entre queixas

de pánico e cobrizas

medallas que gañei, acaso que roubei,

porque hai moitas medallas

furtadas ao misterio, que foron substraídas,

gañadas a algún cofre

de pánico, unha caixa de medo como flor

caída para o centro dun libro de botánica.

E sei daquela entrar nos tomos singulares

que contan a derrota.

abrir as bibliotecas do espolio, da ruína,

topar aquelas páxinas

que gardan esas liñas escritas para min

por mans de itinerantes

copistas, trobadores, vendidos por un rei,

acaso por un reino,

E así desdebuxar o incerto que me funda,

a noite que se prende

nos lagos en que dormen acuática agonía

as formas e as molduras,

As formas e os modelos que fomos ou que acaso

por sempre rexeitamos.

Oh canto custa ás veces chegar ata ese centro

que habitan os baleiros

de todas as palabras, de todas as cancións,

de todos os silencios,

E alí recoñecer que nada nos pertence

senón a melodía de heroicos bombardinos,

sentidos nalgún punto do sangue entre a tristeza.

Oh sempre os bombardinos,

A música da sombra.

Erguido entre as materias que a tarde foi pousando,

Celeste no arrebato do corpo a regresar

Por hortas e por viñas a un templo derrubado,

Celebras nese tinto que os labios condecoran

Os séculos de amor, os longos decorridos

Dos brazos e dos beixos seguindo unha fragancia.

A pel disponse clara, asume cada val

En rápidos meandros, e chega sinuosa

Á terra de Ninguén, Ningures, o lugar

Das uvas deliciosas e as vides da ebriedade,

O sitio en que os cabalos regresan a deter

A flor dunha carreira de ríos e distancia,

E ti, vello Ninguén, alí sempre deixando

O espello da nudez nos longos territorios

Dos viños decorados, os viños que inspiraron

A brétema do val.

Ninguén a percorrer as néboas de Ningures.

Espido xunto ás caixas dos grandes almacéns,

Despois dunha xornada de compras, de dispendio,

No instante de iniciar a proba desas roupas,

Contémplaste no espello, sen cremas nin carmíns,

E ollas como a pel se foi desdebuxando,

O xeito en que as olleiras se marcan cada vez

Con máis intensidade, a forma en que as meixelas

Adquiren liñas, sombras, camiños para as bágoas,

Mais nada impide aínda que brilles por ti mesmo,

Que posto ante os espellos, as cámaras, os focos,

Dispares ese longo feitizo da mirada

Igual que unha granada, o mesmo que un puñal.

Así que segues sendo fermoso á túa maneira,

Distante, misterioso, seguro e outonizo,

E nada do que outrora erguiches como emblema

Da breve mocidade, dispón agora espiñas

En contra do teu voo, senón que manifesta

De xeito renacido a mesma proporción:

A negra cabeleira por riba dos teus ombros,

As formas prominentes do queixo e do nariz,

Os ollos como améndoas abertas e castañas,

A flor rotunda e grave dos labios tal cereixas.

Celebro, pois, que os anos, o tempo que vivimos

Cantando xuntamente as límpidas pregarias

Que Venus pide a xeito de ofrenda e devoción,

Servisen para darche sequera esta beleza,

Sequera este tremor da pel cando te toco,

E toco aquela mesma visión de vinte anos

Que hai tempo coñecín.

­Por iso non comercies, non fagas ningún trato

Con marcas que te asumen por sempre xuvenil,

Que fan do teu fulgor obxecto de mercado,

E deixa de usar cosméticos e tintes, complementos,

E usa a penas auga. E flores, moitas flores,

As flores percorrendo o corpo a cada pouco,

As flores camiñando o peito de vagar.

Se un día vas a Tui, á feira que celebran

Os martes ou os mércores, non lembro agora ben,

Errantes vendedores de roupa e de calzado,

E dás en percorrer as rúas que conducen

Da antiga catedral ao límite do río,

Acórdate de min e entrégalle esta nota

A unha que solteira xa pasa dos corenta.

Sen dúbida verás que é fácil encontrala,

Non tes máis que mirar as augas alá embaixo

E erguer despois a vista no asombro da beleza

Das casas medeivais á liña que debuxa

Valença contra o ceo.

Entón xa saberás de quen estou falando:

A herdeira dun tal Límite, a Dama Da Fronteira

Agora que na umbría máis cálida de agosto

Fluvial hoxe regresas do baño case espida

Os peitos nesa altura sublime das estatuas

No alto destes mármores que ha furtar o outono

Celebro miña deusa alegres esponsais

Coas lánguidas preguizas oh doces fieis amantes

Na clásica bonanza que un día han de lembrar

Os homes cos seus cantos oh deusa te convido

A entrar de pé lixeiro ardente nos meus brazos

Que saiban neses anos vindeiros cando ocupen

Os meses no diagnóstico dos versos que che escribo

Que agora oh deusa ti e o nobre evanxelista

Xacestes xuntamente en plácida nudez

E a Eros celebrastes e honrastes longo rito