A nave esmacelada, as velas afundidas
na antiga desventura, no íntimo desastre
dos ecos da soidade, aquel reverberar 
que agora rexe a terra sen lei e sen afecto
como un pó que o vento fose solitario a esparexer
sedento como o sal e triste tal Saturno…

a nave esmacelada, digo, insisto,
chegou ao porto ingrato das últimas feridas,
despois de andar perdida nos pánicos da néboa,
na sombra a cunca erguida de brindar,
na voz unha laranxa florecida
en maios que pasaron e perdemos.

Coñece ben o río destas augas,
o xeito en que a harmonía dos astros nos convoca
a un tempo de esplendor
a década que dorme no fondo dos faiados
desde hai séculos e séculos.

Non son máis que dez anos
ou cento vinte meses,
dous lustros de instaurar
a antiga redención.

A nave esmacelada na antiga desventura.

As velas afundidas no íntimo desastre.

Estar ben estaría alá no norte frío
queimando algúns ramallos pra dármonos calor,
as cordas do piano na tarde esparexendo
un voo de cinza e auga.

Andar ben andaría no medio deses prados,
cangado cos meus soños sen porvir
nun marco xa de pedras e de sombra.

Falar ben falaría pra ti naquela altura,
deposto como un rei interrompido,
como un grave misterio, un adusto silencio.

Que formas parte xa da lúa do desexo,
da zona en que fumegan aínda vellos lumes,
do círculo en que xacen os vidros espallados
das torres que caeron.

Había un arrecendo de fósforo e de néboa
e o sol desdebuxaba nas láminas da tarde
un libre itinerario,
as liñas encurvadas do seu fío,
sumido na cobiza das longas despedidas.

Deposto ante o fracaso, final e consumido,
fuxindo do seu fado, xa libre do destino,
aberto para sempre ao soño da distancia,
el deu un paso adiante e dixo: “aquí cheguei”
e o brado foise oír alén dos barcos próximos
que dormen o seu sono na ribeira
como un longo foguete de pólvora branca.

Despois de ter honrado o templo con hortensias
logrou esparexerse no ánimo e no gozo,
como un raio de luz que esclarece e ilustra.
Dispuxo acordes graves, o xúbilo nupcial,
sentido nalgún punto do sangue entre a tristeza,
discurso derramado nun cólico de cinza.
E impuxo o rumbo exacto nos mapas que manexa.

Que escoita, disque, hai días, a chegada da ruína.

“Que ben mesturas, Bach, coa sombra deste outono!”

seica foi a súa proclama.

Despois da liña gris que arde nos outeiros
e dános outras cores, cromáticos indicios,
con ecos de distancia na tarde derramada,
lixeira, unha fragrancia, nun voo como de ave
nas terras e nos lentos camiños do solpor,
a serpe deste río que ao lonxe se fatiga,
un louco anacoreta, un cervo que fuxiu.

Espectro que se deu a errar polos camiños 
en busca de ribeiras, de illas e naufraxios,
e vidros para espellos quebrados polo espanto,
de torres que caeron ou foron clausuradas
na estrema occidental da Europa devalante,
o río pinta agora, no curso dos meus días,
no rumbo dos meus anos,
borrosos pentagramas de néboa, de emoción.

Que a terra é sabedora dun deus que se esparexe,
un deus de néboa e fume,
de alpaca e de cristal.