Non era aquela tarde mellor do que calquera
Mais tiña o limpo brillo do horizonte
Deposto contra a liña de occidente,
E Baco, xubiloso, sublime na ebriedade,
Ao encontro veu de min con rápido percurso
E púxose a cantar coa voz ben adestrada
Por caldos e licores de café:

“País por quen deitei as naves na ventura,
Oh eu, o repudiado, a ti, se me dirixo,
Non é porque desexe a irónica vergoña
Da lástima, da dor, as flores da piedade,
Senón porque me prende no estómago unha nave
De errantes disidencias,
Así que o peregrino, o músico proscrito,
Aquel que desde o exilio fumega nas tabernas
Tabacos de amargura, cachimbos de silencio,
Está disposto agora ao risco de cantar
As notas que se acenden como estrelas
E deitan entre o lixo da aventura
As páxinas superfluas.”

E puña no seu rezo unha gozosa
Maneira de deitar aqueles aires,
Fervidos en incógnitas redomas,
Lustrados con betúns e con farrapos,
Do xeito que o faría rapsoda que tivese
Mil leguas percorrido no oficio da entoar
E agora concentrado, con cálido auditorio,
Ás musas que axuntaban os corpos dos humanos,
Solemne lles rendese o seu martirio.

“Que calen os poetas, silencio, vai falar
Aquel que desde a orixe, no fondo dos outeiros,
Crepúsculos fervía nas horas de lecer
E rosas con harpexios xuntaba na distancia.
Que aprendan os que deben, que aplaudan os que saben,
Mais todos na quietude, no íntimo mutismo
Das liras que abren horas e voos e singraduras,
Oh vós, os portadores das páxinas superfluas,
Gozosas prostitutas con libro publicado,
Ah cultas concubinas, ah sabias meretrices
Do verso e do reverso.”

De cando en vez ollaba se atento comprendía
As liñas encurvadas do seu fío
E, vendo que eu podía seguilo sen perder
O ritmo solitario do seu voo,
Levoume a unha recóndita bodega
E fixo que servisen viños rancios
E peixes mal fritidos, viandas de porcino.
E, absorto, sen deixar que os caldos apousasen
No tálamo vitral daquelas tazas,
Seguiu coa súa monótona demanda:

“Eu son o propietario do agudo bisturí
Que adentra o seu xemido polo centro
Das nádegas obesas, oh sempre procurando
O íntimo orificio das feces, o lugar
Dos gozos da feliz defecación.
Eu son o cirurxán das negras hemorroides
Aquel que se aventura no tráxico lugar
Das borras e as escorias, a lama e o excremento,
No límite do corpo, na tebra vesperal,
Cisterna, alxibe, acuario dos peixes malogrados,
Aquel que vos oprime a próstata e debuxa
As curvas e espirais do sucio recto,
A vós que festexades as linguas e as vocais,
E a boca celebrades con líricos ornatos,
Vocálicos, bucais, bucólicos poetas.”

Seguiu daquela enchendo coa longa cantinela
Os lúdicos vapores do fluído
Viscoso, transparente,
E alí deixei de darlle galano de atención
E abrín na miña mente unha xanela
Disposta contra o pano da distancia
E só despois de longos, insólitos minutos,
Tornei a comprender o que dicía:

“Oh ti, que vagabundo acomodado,
Que nómada burgués,
Que errante sedentario,
Accedes nesta hora a reparar
No acento de verdade ou de falacia
Que existe no meu canto
Oh dime se non son heroico certamente
Por teu eu remexido na lacras e nas feces
Dos vellos sumidoiros da linguaxe,
Cisternas e letrinas do mundo e a súa voz”

E acaso por ceder a un ímpeto piadoso
Pasei a relatarlle as grandes dignidades
Que aquel furtivo encontro dispuña sobre min
E fíxenlle os eloxios e os encomios
Gabanzas, panexíricos, que, infante, reclamaba.
E, humilde, puxo entón final ao noso encontro
Baixando o ton do voz, ao extremo do susurro:

“Que todo canto dixen, é tempo de advertir,
Non ten outra valencia que aquela incertidume
Dos líricos abrentes sobre o mar,
Materia que se inflama, que acende o seu clamor
En sólidos minutos, e logo fica sendo
Un pálido reflexo, un eco que se apaga.
Que sexa o derradeiro, o último en saír
Aquel que feche a luz.
Despois, que veña a tebra,
E todo fique, pois, como empezou
Na longa, na infinita, febril escuridade”.