na memoria de Ángel Torrado, Pipo, compañeiro e amigo, ata a victoria sempre, camarada

Aniña agora en min un corvo solitario,
Alguén con alas negras e vento no mirar
E dime que regresa da incerta travesía
Dos mares afundidos na néboa do quebranto.

Non é máis ca unha efixie do inverno e o seu voo
O signo que se forma na exacta conxunción
Das tardes e da chuvia, do frío e do silencio.

Mais leva no peteiro un ramo de amarelas
Acacias arrincadas ás árbores da sombra,
Un xelo que derrete e pìnga melodías
De fúnebres baixos e agudos metais.

Se agora acendo vello a última fogueira
E engado paos, farrapos, antigos manuscritos
Non é porque procure quentar a fría casa,
O cuarto no que ensoño a vida sen mirala
Senón porque a humidade do mundo se achegou
A el para beixalo, absorta sentinela
Das tardes e crepúsculos do xélido xaneiro.

Fenece, pois, oh Inverno, ah córvida estación,
Non deixes de pasar,
Que sexa máis lixeiro o carro no que portas
Antárticos coitelos,
Cadáveres, vestixios do espolio da brancura,
E dános outras cores, cromáticos indicios
De estar a renacer. Que sexa curta a espera.