O home das lentes escuras aparcou o vehículo xunto á entrada da estación ferroviaria. Apagou o motor e agardou un instante antes de recolocar as lentes e comezar a observar os pasaxeiros que saían. Faltaban poucos minutos para as seis da tarde.

Logo, unha vez adquirido o dominio da situación, saíu do vehículo e fechou a porta.

Ía moito frío e o asfalto da rúa desprendía unha calixe xélida e vaporosa. O sol, sen embargo, estaba xa nese momento de inicio do declive, levemente inclinado cara ao horizonte do solpor.

Tiña ordes de non miralo aos ollos, de transportalo, seguindo as instruccións pero sen preguntas, ata a súa casa e alí facerlle entrega do necesario: unha pistola automática, doce balas, unha habitación tranquila para que descansase, a mesma habitación tranquila para que pasase a noite, unha vez cumprido o plan.

Identificouno deseguida. A tatuaxe do seu brazo dereito era unha aguia con dúas espadas. O home debía levar a camisa un tanto remangada.

– Non é un bo momento para xogar ao xadrez- espetoulle, sabendo que o outro coñecía a contraseña.

– Pero si para dar un xeque mate- respondeu.

– Veña comigo, señor…

– Chámeme Filter.

– Ben, señor Filter, acompáñeme. Non convén estarmos expostos ao público.

O home das lentes escuras puxo en marcha o vehículo mentres Filter se acondicionaba no asento de atrás, xusto no lugar que ficaba fóra do foco do espello retrovisor.

Non falaron.

Conduciuno de vagar avenida abaixo, procurando encontrar o camiño da baía, o espazo en que a cidade se convertía nunha longa chaira, resultado da ocupación dos antigos areais.

Meteu o coche no garaxe e subiron polo elevador. Xa no apartamento, a escuridade converteunos en fantasmas, dous espectros que, de cando en vez, ollaban o un para o outro.

– Aquí ten – díxolle, mentres abría unha gaveta e lle amostraba a pistola e a caixa de munición-. Creo que será suficiente.

O home da tatuaxe no brazo, sen virarse cara a el, dándolle en todo momento as costas, desmontou a arma con mestría e foina limpando de vagar. Tirara un pano branco do seu propio peto e, unha vez rematada a operación, o pano seguía a manter a súa cor orixinal. Logo montouna, recompúxoa peza por peza, para, por fin, ir introducindo unha por unha, e ata doce, todas as balas no cargador. Entón fixo entrar unha na recámara, comprobou que o proxectil estaba alí e púxolle o seguro. Gardou o resto da munición na bolsa de viaxe e a pistola colocouna por dentro do cinto do seu axustado vaqueiro negro.

– Descansarei un pouco- díxolle-. Foi unha longa viaxe. Chámeme antes das dez.

O home das lentes escuras ficou só no medio da sala. Foi á cociña á procura dunha cervexa. Tiña a boca seca a causa do tabaco. Logo regresou e acendeu o televisor. Gastou algúns minutos mudando de canal mentres sorbía o líquido da lata e a ténue sensación do alcohol e dos gases no estómago fixérono eructar.

Bebeuna de tres grolos longos e ansiosos. Logo acendeu un cigarro.

Ficou vendo un partido de fútbol. Era un deses encontros amistosos en apoio dunha causa humanitaria con equipos formados por vellas figuras e personaxes famosos. Definitivamente non lle interesaba. Mudou de canal e mirou un programa de noticias.

O acoso do frío ía aumentando segundo caía a tarde. A través das persianas baixadas filtrábase unha luz cada vez máis imprecisa, que proxectaba reflexos amarelos sobre a parede contraria.

Fechou os ollos e procurou dormitar. Non tiña medo de adormecerse porque sabía que aquelas situacións sempre lle impedían esquecer o seu cometido. Oxalá fose quen de durmir.

Ás dez menos cuarto avisou ao home da tatuaxe. Dous golpes secos sobre a madeira da porta. Deseguida escoitou a súa voz no interior.

Non tardou en saír. Mudárase de roupa e agora vestía un elegante traxe de chaqueta con camisa branca e garabata. Todo un gentleman. Botou algo de auga sobre o rostro e o cabelo e peitouse para atrás, ata acadar un aspecto que lle pareceu presentable, mesmo como se botase gomina.

O das lentes escuras contemplouno un instante e tivo a sensación de estar ante outro home. O brazo espido que lle permitira identificalo pola tatuaxe estaba agora oculto. Pero el rexeitou a súa mirada e deulle as costas.

– Imos- díxolle.

Levouno á parte alta da cidade, a un lugar, a unha rúa na que o home da tatuaxe non estivera nunca e á que era probable que non volvese máis. Deuse conta de que coñecía perfectamente o seu cometido.

A última claridade da tarde xa se perdera na distancia, impregnando o mar dunha estensa gama de matices cromáticos. O mar, como un espello, posuía agora a cor escura da noite pecha, mentres na outra banda da baía percibíanse un sen fin de luces acesas.

Filter parecía tranquilo. Sentado no asento traseiro do coche, contemplaba o mar como se estivese perdido e a paisaxe fose quen de contaxiarlle o acougo da súa inmensidade.

O vehículo esperado non tardou en chegar. Era un Mercedes negro, un modelo recente. Ascendeu a leve encosta que conducía á entrada da casa e, antes de que chegase á metade do camiño, o home da tatuaxe esperouno fóra, sen facer ningún ademán que puidese esaxerar a súa presenza.

Puideron ver perfectamente ao home que conducía. Andaría sobre os cincuenta. Moreno, con entradas, roupa cómoda, parecía canso ou, cando menos, preocupado.

Desde o interior do coche activou o mecanismo levador da porta de entrada.

Filter camiñou cara a el, sen que en ningún momento o conductor puidese velo. O Mercedes entrou e ficou parado algúns metros despois do portalón.

O que conducía abriu a porta e inclinou a cabeza cara a fóra, en actitude de incorporarse do asento.

A primeira bala atravesoulle o cranio, despois de entrar á altura dunha orella. A segunda procurou un camiño paralelo, perforándolle a caluga.

O corpo ficara pendurado da porta por un brazo. Unha posición perfecta para que o home da tatuaxe disparase sobre as costas, ao lugar onde se supuña debía estar o corazón.