el tiña aquelas tardes un barco que levar

sen rumbo polo fondo da mariña

e algunhas illas breves máis ben como penedos

dispostas no horizonte como guías

fuxiran as semanas máis grises dun inverno

chegaran os primeiros renovos ás maceiras

e xa a cegoña erguía a casa polo cimo

disposta a ter asento na terra e na distancia

a torre estaba aínda soñando coas alturas

izando a súa figura de luz contra o solpor

deixando que o seu raio sen fin se esparexese

e as tardes perduraban na espera de tormentas

os corpos debruzados a ollar para a distancia

por ver se ao lonxe viña a nube que vertese

o cólico do mar ese tormento

feliz e sen mesura

entón sentiu a voz ferver polos adentros

non era máis que un signo do rumor

e soubo que esa música medraba

e foi coñecedor da luz que lle fervía

acaso como a aguia que quieta alá no alto

solemne comparece ante a tormenta