a praia estaba chea de gaiteiros

e Niestzsche fora pór as tres hamacas

no límite do mar

e foi que nun instante vertéronse palabras

ditos vellos que levaban un século esperando

e todos coa certeza das mentiras

das grandes mentiras

(pois é todo o que sabemos

algúns compases que cantar

unha doce melodía

e as palabras esperando como esperan

os feridos os sangrantes)

e foi que non chegaron ambulancias

senón pombas escuras

as aves que percorren as prazas procurando

as migallas das mesas dos cafés

e dímome daquela o Nietsche visionario

os ollos ocultando con lentes para o sol

redime as túas verdades

igual que se levases

un feixe de pecados

e a praia estaba chea de cabalos

e Nietzsche foi pousar a súa mirada

no límite do mar