os días que a tristeza me furtou

caeron sobre a lámina do inverno

e foron devalando río abaixo

o mesmo que os paxaros esgotados

que curan sobre as augas o cansazo

non foron máis que días

iguais a moitos outros

os círculos fechados

do sol e do planeta

a torre en que durmiron eses días

desprende a cada pouco os seus cascallos

e verte un fío azul como de sangue

e deita contra a terra o seu vapor

son signos desta era (a época da cinza

o tempo en que se abaten os alpendres

e fican polo chan grandes palacios)

que todo vira e muda a cada pouco

tamén a miña vida noutro tempo

soñou con ser eterna e prodigarse

propuxo esparexerse como un voo

e logo foi tornándose ruína

tamén as vidas todas nun século virán

fundirse co horizonte e co desexo

igual que o xeo da noite derrete polo día

igual que o fume esvae se sopra o vento