Xamais coñecerás a náutica mestría das artes de bogar pola mariña sen teres ancorado nos portos deliciosos do reino de Nausícaa.
Perdidos
perdidos entre o dito e o dicir, entre o enunciado e a enunciación somos un obxecto extraviado, imposible de reencontrar, suxeito a pensar que fala, cando é falado, sempre social, a exceder con moito os fíos da palabra
Venecia
A tormenta sobre o templo. A desorde, o rebulizo, o temporal contornando catedrais, mosteiros e abadías. Os litixios infinitos de razón e continxencia. O barroco e desmedido, o incomún e irregular, o redundante, o colosal. Venecia.
Il ritorno d´Ulisse in patria
Que humildes os peiraos e embarcadeiros Se inclinen ante o vello que regresa Cargado con estoxos de emoción E sacas de pericia e pensamento; E saiban pescadores, mareantes, No extremo de tamaña singradura, Do éxito do voo, Da arte e da destreza Que foron camaradas, consortes, mesmo amantes, Da mente e da ferida, no espírito e na lama, Son fórmulas que verte o tempo pola historia Riquezas, capitais, de bruma e neboeiro Manchado polo inverno e a distancia.
Mirada
Falar como produto dun proxecto de vontade. E calar. Pois nada se regala mellor que unhas poucas palabras. Abonda con ceibalas desde os labres e, no instante, poden ser agasallos ou dagas, fermentos de felicidade ou ferruxes tóxicas; leito para descansar ou mareira en que afundir, definitivamente. As fotos nunca deixan de falar. Porque a mirada está feita de palabras.
Seixas
En Seixas houbo acaso propósitos de erguer A Venecia miñota. Algúns dos edificios a dar conta Dese asomo de delirio. Un arrebato, unha demencia, Con notas de Goa e do Brasil. Dou fe de que o solpor, Inclinado a esparexerse No torrente do Miño, Espello envellecido de distancia, Exhala moitas noites Vapor de desvarío.
Campá
O lugar do centro do eco. O núcleo da reverberación. A campá. O cerne da resonancia.
Filemón e Baucis
Conta Ovidio nas Metamorfoses a historia do grego Filemón e a acolledora Baucis, que, tendo amparado a Zeus e a Hermes, humildes viaxeiros, vagabundos ou romeiros, mereceron dos deuses o presente de remataren xuntos os seus días, o regalo e o deleite de cumpriren a vontade de verse declinar aviciñados. A humildísima cabana transformada en templo e eles mesmos xunto á porta virados en árbores. Velaí a fineza da dádiva divina. Filemón en carballo, que é a árbore de Xúpiter, e Baucis en tilo, que é símbolo de fidelidade.
El
El estivo sempre alí, na fundación do esquecemento, entre os arquivos da ruína, no desleixo. No sinistro e no desastre, na intemperie. Era certa a súa desdita, os seus signos de infortunio, o seu sino de pasadas desventuras. E no abrirse desa curva, no percurso do camiño estampado de xestas, xa viraba a adversidade entre códigos azuis, como timbres e sopros de frauta.
Barcos
os barcos que regresan ao porto da memoria, as naves como aves dun ceo acaso azul, divisas ou emblemas que o vento esfarrapou, bateis significantes á deriva.