Xa se nota como a fronte vai trocando os seus loureiros
en declinio febril de horizonte turbado
por grisáceas tormentas,
pois non sabemos, poetas, non soubemos
de que arxila formar tanta ánfora e canto.

Ollade a tarde que adelgaza
a súa clara harmonía de asombros
a caer precipitada entre os labios da noite
e acharedes unha efixie que resume
a nosa lenta murchedade.

E se, ao escoitardes como o xílgaro navega no silencio,
traspasando co seu corpo un grito lánguido e terríbel
que se eleva entre edifícios,
non sentides unha dor de sangue e medo, escombro,
é que temos consumida a nosa lira para sempre,
ah fugaces cantores do efémero,
pois non é diso, meus amigos, non é diso
de que o tempo alimenta a voraz eternidade.

Dade luz aos vosos cuartos.
Acendede tantas lámpadas e lúas
como, á noite, for posíbel
para nelas contemplarmos o fluído ingrato do delirio
convocándonos ao canto,
oh esquecidos da néboa que asombra e regresa,
pois xa o tempo varre as augas
destes mares transitorios.

E se a palabra nos persegue cos seus látigos de aurora,
aínda ebúrneos no parnaso da blasfemia,
nos altares onde as musas fan perpétuos holocaustos
para honrar a luz de outubro
ponde os versos que fixemos
e deixádeme algún río pra chorar,
algunha rúa vagamente iluminada pra estar triste,
pois, xa longo o meu camiño, a nosa estirpe precisa
un diluvio de tardes roubadas aos deuses,
unha ardente emoción que se prenda na alma.